Het eerste reisverslag
Door: José
Blijf op de hoogte en volg WilenJose
05 Januari 2014 | Liberië, Monrovia
Zo, hier dan het eerste reisverslag, ook al kan ik het pas over twee dagen verzenden, ik begin toch maar alvast met schrijven.
We hebben een hele goede reis gehad, maar wel vermoeiend. Zaterdag eerst op Schiphol de gebruikelijke 3 uur wachttijd. Om 16.45 vertrokken we en om 5.15 (NL 6.15) kwamen we aan in Monrovia. Tijdens het laatste deel van de reis, van Casablanca naar Monrovia, had ik een leuk gesprek met een Liberiaanse man die vanaf zijn 10e jaar in Nederland is opgegroeid. Ik heb hem uitgenodigd voor een kopje koffie op de missiepost, ben benieuwd of hij komt. Dat zou leuk zijn.
Gelukkig stonden Jacob, onze Nederlandse vriend en Matthew, de Liberiaanse manager van de missiepost, op ons te wachten. Na zo’n drie kwartier rijden waren we bij het guesthouse van Leiad en Becky, waar we de komende twee nachten zullen blijven. Tot een uur of elf hebben we geslapen en daarna gegeten, maar toen was ik nog zo moe dat ik weer naar bed ben gegaan. Mensen die mij kennen weten dat ik dan wel érg moe moet zijn. Deze dag verder gevuld met bijpraten en wennen aan de temperatuur.
’s Middags kwam ik nog een klein meisje tegen dat doodsbang was voor mij. Zo’n witte mevrouw….. daar had ze het niet op. Even later had ik haar zo ver dat ze van een afstand naar me zwaaide, maar toen ik dichterbij kwam raakte ze weer helemaal in paniek. Toen heb ik haar maar niet langer geplaagd!
Vanavond op tijd naar bed, de generator stopt er trouwens toch mee om 22 uur, dus dan moeten we al gepoedeld hebben (douchen kun je het niet noemen) anders moet je dat in het donker doen.
Voor degenen onder jullie die al vaker van Leaid en Becky hebben gehoord zal ik hen hier even beschrijven. Het is een echtpaar van rond de 50, hebben 4 kinderen en 4 kleinkinderen.
Na de oorlog zijn ze een school gestart, voor hun eigen kinderen maar ook voor de kinderen rondom hen. Het begon klein, maar is nu uitgegroeid tot een grote compound waar ongeveer 400 kinderen naar school gaan en een deel van hen is intern. De compound is een plek waar vóór de oorlog ook een schoolinternaat bestond en in de oorlog was het een toevluchtsoord voor veel mensen. Leaid heeft naast de compound een guesthouse laten bouwen waar we altijd terecht kunnen. Een eenvoudige plek, maar wel schoon en je wordt er altijd hartelijk ontvangen. Prettig om er even te acclimatiseren. Hij is vorig jaar tot president van de ULIC kerk gekozen en timmert nu aardig aan de weg op de verschillende missieposten.
We hebben een hele goede reis gehad, maar wel vermoeiend. Zaterdag eerst op Schiphol de gebruikelijke 3 uur wachttijd. Om 16.45 vertrokken we en om 5.15 (NL 6.15) kwamen we aan in Monrovia. Tijdens het laatste deel van de reis, van Casablanca naar Monrovia, had ik een leuk gesprek met een Liberiaanse man die vanaf zijn 10e jaar in Nederland is opgegroeid. Ik heb hem uitgenodigd voor een kopje koffie op de missiepost, ben benieuwd of hij komt. Dat zou leuk zijn.
Gelukkig stonden Jacob, onze Nederlandse vriend en Matthew, de Liberiaanse manager van de missiepost, op ons te wachten. Na zo’n drie kwartier rijden waren we bij het guesthouse van Leiad en Becky, waar we de komende twee nachten zullen blijven. Tot een uur of elf hebben we geslapen en daarna gegeten, maar toen was ik nog zo moe dat ik weer naar bed ben gegaan. Mensen die mij kennen weten dat ik dan wel érg moe moet zijn. Deze dag verder gevuld met bijpraten en wennen aan de temperatuur.
’s Middags kwam ik nog een klein meisje tegen dat doodsbang was voor mij. Zo’n witte mevrouw….. daar had ze het niet op. Even later had ik haar zo ver dat ze van een afstand naar me zwaaide, maar toen ik dichterbij kwam raakte ze weer helemaal in paniek. Toen heb ik haar maar niet langer geplaagd!
Vanavond op tijd naar bed, de generator stopt er trouwens toch mee om 22 uur, dus dan moeten we al gepoedeld hebben (douchen kun je het niet noemen) anders moet je dat in het donker doen.
Voor degenen onder jullie die al vaker van Leaid en Becky hebben gehoord zal ik hen hier even beschrijven. Het is een echtpaar van rond de 50, hebben 4 kinderen en 4 kleinkinderen.
Na de oorlog zijn ze een school gestart, voor hun eigen kinderen maar ook voor de kinderen rondom hen. Het begon klein, maar is nu uitgegroeid tot een grote compound waar ongeveer 400 kinderen naar school gaan en een deel van hen is intern. De compound is een plek waar vóór de oorlog ook een schoolinternaat bestond en in de oorlog was het een toevluchtsoord voor veel mensen. Leaid heeft naast de compound een guesthouse laten bouwen waar we altijd terecht kunnen. Een eenvoudige plek, maar wel schoon en je wordt er altijd hartelijk ontvangen. Prettig om er even te acclimatiseren. Hij is vorig jaar tot president van de ULIC kerk gekozen en timmert nu aardig aan de weg op de verschillende missieposten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
