Naar Cestoss

Vandaag zijn we naar Cestoss geweest. Eén uur rijden over een vreselijke weg in de richting van de kust. Daar lijken de mensen nog armer te zijn. In plaats van lemen hutjes zag je daar veel hutjes van matten. We bezochten het ziekenhuis. Daar zit nl. de dokter die officieel verantwoordelijk is voor de kliniek in Rivercess. Die moet gebeld worden voor moeilijke gevallen.

Ik heb mogen filmen in dat ziekenhuis. Het is er afschuwelijk. Het heeft 54 bedden, maar als je dáár toch geopereerd moet worden, je moet er niet aan denken. Ze kunnen ook alleen operaties doen onder plaatselijke verdoving, ze hebben geen volledige narcose. Die dokter doet echt geweldig werk en roeit met de riemen die hij heeft. Jacob en hij werken goed samen. Als ze van een artikel voldoende hebben, geven ze elkaar materialen. Mensen met breuken worden door gestuurd naar Jacob (over die verschrikkelijke hobbelweg) en ernstige patiënten van Rivercess worden naar Cestoss gebracht. Toch komen soms vrouwen in Rivercess bevallen omdat ze niet naar het ziekenhuis in Cestoss willen. Ik kan het me voorstellen.

Matthew (manager van de missiepost) was mee en we gingen even bij zijn zus eten. Dan gaan bij mij de rillingen al over mijn rug, maar je kunt het niet weigeren. Ik heb maar veel rijst genomen en weinig “soup” en palmbutter. Ze was heel vereerd met ons bezoek. Daarna zijn we even naar de Cestossrivier gelopen en naar de Atlantische Oceaan. Heb ik die tenminste ook gezien. Er stonden nog heel veel grote gebouwen van voor de oorlog. Het moet er hier wel goed hebben uit gezien in die tijd. Nu overheersen de lemen en mattenhutjes.

Daarna nog even langs het provinciale hoofd van de scholen om te praten over een nascholing van de leerkrachten en dan weer naar huis.
Daar wachtte weer een leraar voor een gesprek. Dat ging ook goed.
’s Avonds hebben we lekker zelf nasi gemaakt, met natuurlijk weer ananas toe.